آسانسورهای مایل

انسانها در طی سالها برای غلبه بر مشکلات تغییر سطوح، همیشه به دنبال راهی برای انتقال کالا و افراد به بالا و پائین بوده اند.
طیف وسیعی از اسامی برای آسانسور های مایل رو نشان دهنده ی اهمیت این وسیله می باشد آسانسورهای مایل با نامهای گوناگونی شناخته می شود:
کابین آسانسور های کابلی (Cable Cars)
آسانسور دامنه کوه (Hillside Elevator) یا (Hillside Lift)
تراموا (Tramway)
آسانسور مایل (Inclined Elevator) یا (I Incline lift) یا (Inclined railway)
قدیمی ترین آسانسور مایل یا همان آسانسور شیب رو مربوط به سالهای 1500 الی 1515 می باشد، زمانی که اسقف اعظم (Cardinal Matthaus Lang)سالزبورگ (Salzburg) در شهر موتزارت اتریش، در قلعه ی سالزبورگ برای حمل و نقل و انتقال لوازم و افراد از پائین به بالای قلعه و بالعکس با طراحی وسیله ای که امروز تکامل یافته است
با استفاده از ریلهای چوبی و طناب کنفی و قرقره های مختلف و با استفاده از نیروی انسان و گاها” نیروی حیواناتی از قبیل اسب و گاو و…… حرکت کابین مایل رو را به بالا و پائین راه اندازی کرد، که بعدها ریلهای چوبی به ریلهای راهنمای فولادی و طناب کنفی به سیم بکسل و موتورهای بخار و سپس موتورهای الکتریکی جایگزین نیروی انسانی و حیوانات گردید.
پس از ساخت این وسیله توسط ماتئوس لانگ و سالها بعد، یکی از مهندسین سوئیسی بنام کارل رومن (Carl Roman) در سال 1870 ایده آسانسور مایل را ارائه نموده و در سال 1879 در (Giessbachbahn) سوئیس این ایده به صورت عملی اجراء و افتتاح گردید.
البته طی سالهای 1862 لغایت 1900 حرکت کابین آسانسورهای مایل در کشورهای مختلف به اشکال گوناگون مورد بهره برداری قرار گرفت که مهمترین آن در راه آهن انگلستان در اسکاربورو، یورک شایر شمالی (Scarborough, North Yorkshire) راه اندازی شد.

از جمله
شدیدترین شیب حمل و نقل مورب عمودی (Steepest) در کاتومبا (Katoomba) استرالیا می باشد با شیبی حدود 122 درجه و طولانی ترین کابین مایل رو نیز در 16 دسامبر سال 1997 به طول 4192 متر در شهر (Sierre) در دره (Rhone) در مونتانا قرار دارد.
در آسانسورهای مایل اولیه، حرکت مورب کابین بر روی ریلهای راهنما به وسیله یک موتور محرک و سیم بکسل کابین اسانسور مایل به حرکت در می آمد.
چرخهایی که حکم کفشک را در این اسانسورها به عهده داشتند، به دو صورت داخلی و بیرونی بودند، چرخهای داخلی بدون لبه بوده و روی ریلهای راهنما شر می خوردند ولی چرخهای بیرونی دارای لبه بوده و با درگیر شدن با ریل راهنما کابین را به سمت بالا و پائین هدایت می کردند.
آسانسورهای مایل که در مسیری غیر از مسیر عمودی حرکت می کنند، کاربردهای مختلفی داشته، این آسانسورها می توانند سرویس دهی مکمل پله های برقی باشند، بسیاری از این آسانسورها هم اکنون در سیستم ایستگاههای متروی استکهلم در سوئد وجود دارد.
در آسانسورهای مایل اولیه، همیشه یک نفر اپراتور یا نگهبان در داخل کابین حضور داشت و در صورت بروز خطر یا احساس مشکل و یا هر دلیل دیگری که ادامه حرکت آسانسور با خطر مواجه می شد، نگهبان ترمز خطر را می کشید و این سیستم به صورتی بود که فکهای آن در ریلها و یا نوار چوبی همجوار و در امتداد ریلها فرو رفته و آسانسور متوقف می شد.
شرح آسانسور مایل:
فضای داخلی چاه آسانسور مایل
موتور درب و تجهیزات درب کابین
جهت باز شدن درب کابین
نیروهای وارده توسط فرد درحال صعود
پلاتفرم و کف کابین
سیستم ترمز اضطراری “پاراشوت”
رولینگهای کفشک
قفل درب طبقه
سیستم اتصال دربهای طبقات به ساسپنشن درب طبقه
ساسپنشن درب طبقه
جهت بازشو درب طبقه
ریل راهنمای کابین
رولینگهای هدایتگر سیم بکسل (جهت جلوگیری از شکم انداختن)
فریم وزنه تعادل
ریل راهنمای وزنه تعادل
شاسی کابین آسانسور مایل
سرعت “آسانسورهای مایل” در گذشته بسیار آرام و حدود 20 الی 50 fpm بوده است.
نمونه های قدیمی آسانسور مایل را می توان در نروژ، هنگ کنگ، تنسی و بسیاری از کشورهای اروپایی و آمریکای جنوبی مشاهده کرد.
آسانسوورهای مایل یا “آسانسورهای شیب رو” که موازی با پله برقی حرکت می کند، می تواند در خدمت افراد مسن و ناتوان باشد.
یکی از مشهورترین و پر دردسر ترین آسانسورهای مایل آسانسوری است که شرکت اوتیس در اوایل دهه 1980 برای ” برج صلح پارلمان هیل” در اوتاوای کانادا طراحی و نصب کرده است.