در سال ۱۹۴۱ بزرگترین فیزکدانان جهان در لس آلاموس به طور مخفی دور هم جمع شدند و طی پروژه ای به نام "مانهاتان" بمب اتمی را ساختند. آن ها اتم را درون بمب شکافتند و عصر اتم را آغاز کردند. از آن زمان به بعد لس آلاموس مرکز مغزهای جهان شد و صنایع نظامی و فضایی آمریکا بر اساس پروژه های پیدا و پنهان آن قوت گرفت.
اکنون ایده ای نه تنها بزرگ بلکه ژرف در آنجا رشد کرده و چیزی برای مخفی کردن نیست. نه کسی سرمایه گذاری درست و حسابی می کند و نه کسی به آن می اندیشد. ۶۰ سال حداقل زمانی است که برای نهایی شدن پروژه آسانسور فضایی درنظر گرفته شده است. "برایان لوبشر" متخصص فیزیک نجومی می گوید در حال حاضر فکر ساخت یک تسمه نواری از زمین تا فضا در میان مردم چیز بی ارزشی محسوب می شود که فقط می توان آن را در کتاب های تخیلی یافت. به گفته وی انسان به فکر صعود است و صعود کلمه ای است امیدو ارکننده که مانند نور در تاریکی می درخشد.
"ران مورگان" فیزیکدان برجسته می گوید ما این آسانسور را روی زمین درست کرده ایم و حالا می خواهیم آن را از زمین تا فضا بکشیم و حتماً این کار را می کنیم و بعد می افزاید ۱۲ تا ۱۵ سال دیگر اولین آسانسور را خواهیم ساخت.
"مروین کلوم" که روی فرصت های تجاری می اندیشد معتقد است با جذب سرمایه گذاران می توان مسافرت های فضایی ۷ را تبلیغ کرد و از قبل آن را به سود دهی رساند. در ضمن، این موضوع که بلیط مسافرت های فضایی اینک حدود ۲۰ میلیون دلار است نیز بشدت کاهش می یابد.
● ستو ن های آسانسور کجا بنا می شود؟
دانشمندان لس آلاموس بهترین جا را داخل اقیانوس نزدیک خط استوا می دانند. تسمه نواری که برای آن درنظر گرفته شده ضخیم تر از یک متر نیست و البته طول آن ها صدها هزار کیلو متر معادل یک چهارم مسیر زمین تا ماه خواهد بود اما در همگام سازی با چرخش زمین این ماهواره ها هستند که به فواصل معین چسبیده و محکم بودن این تسمه ها روی مدار معین را برای حرکت تضمین می کنند.
توپ روی یک رشته نخ دستگاه نخ تابی در حال سرخوردن با جاذبه زمین بازی می کند و بالا و پایین می رود.
پروفسور "لوبشر" با زدن این تمثیل بسیار محکم و پرحرارت دوباره تاکید می کند که این پروژه محقق خواهد شد. فضا پیمای مخصوص نیز روی این کابل سواری می خورد و به وسیله نیروی الکتریسته ناشی از سوخت لیزر قرمز در فضا می درخشد و به بالا می رود و مسافرانش را جابه جا می کند. در طرح تکمیلی تر، فضا پیما می تواند در انتهای مسیر متوقف شود و از آنجا به عنوان یک مبدأ تازه به طرف مریخ یا ونوس پرتاب شود یعنی دقیقاً مانند یک ایستگاه پرتاب زمینی از قله آسانسور فضایی به عنوان پایگاه پرتاب استفاده می شود.
● استفاده از مواد و عناصر جدید در ساخت
تقریباً تا ۱۰سال پیش فکر ساخت آسانسور به فضا وجود نداشت و هرچه هم ساخته می شد از ورقه های استیل و فلزی بود و هست اما دانشمندان اینک با دست یافتن به ماده جادویی به نام واپتینیوم به ساخت آسانسور فضایی به دیده حقیقت می نگرند. در سال ۱۹۹۱ دانشمندان کربن نانوتیوب را کشف کردند این مواد یکصد برابر محکم تر از استیل و ۵۰ هزار برابر ریزتر از یک موی انسان است. در یک ظرف مخصوص کشت می توان میلیونها میلیون کربن نانوتیوب را رشد داد. کشف این کربن جدید امیدهای زیادی در دل دانشمندان جاری کرد تا به استخراج مولکول های قوی تر از الماس و استیل دست بزنند.
"مورگان" در این باره می گوید فکر کردن درباره یک توپ فوتبال بد نیست توپی که در آن ۶ اتم کربن طوری خود را می چینند که خیلی قوی و محکم می نماید. با تکیه بر این تمثیل اضافه کردن کربن ها کنار هم و گذاشتن ابتدا و انتها برای رشته کربن ها در یک خط کشیده همان چیزی است که از آن به عنوان تسمه نواری آسانسور فضایی نام برده می شود که مبتنی بر کربن های نانوتیوب است. برای ساختن یک کابل به عنوان ایده اصلی در تسمه نواری بهترین شیوه ساختن بر اساس کربن های نانو تیوب است.
اما دانشمند بعدی کسی نیست جز "یونتیان ژوی" چینی که متخصص فرم بندی کربن های نانو تیوب است. وی تا به حال بزرگترین دانه نانوتیوب را به طول یک دوم سانتی متر ساخته و درحال چاره جویی برای مطول کردن آنها با همان کیفیت عالی است. یک کابل نوری نیز که دور هم پیچیده و درهم تنیده شده از میلیون ها نانو تیوپ ساخته شده است. دانشمندان هنوز روی خواص معین و ذرات این مواد تحقیق می کنند. این یک موضوع کاملاً بهداشتی ازنظر سلامت انسانی و محیطی است. کربن های نا نوتیوب بسیار مقاوم و نسوز هستند اما اگر جایی از کابل خراش برداشته و کابل از بالا بر سر مردم روی زمین بیفتد چه می شود ؟ در این جا اکثر دور میز نشستگان در جلسه ترجیح می دهند به جای حرف زدن کمی از قهوه خود را بنوشند!
● داخل آسانسور
ساخت آسانسور های زمینی در بلند ترین ساختمان های جهان تجربه شده است و برج تلویزیونی تورنتو در کانادا نمونه ای از آنها به شمار می رود. قرار گرفتن داخل آسانسور و رسیدن به طبقه آخر در آسانسور فضایی دلمشغولی بعدی دانشمندان لس آلا موس است. حداقل یک هفته طول می کشد تا مسافران آسانسور فضایی داخل تسمه ای از تشعشعات سنگین به آخرین طبقه بروند. آنها مجبورند روزها داخل این محوطه بسر ببرند بنا براین ساخت سپر انسانی در برابر مواد رادیو اکتیو برای مسافران ضروری است.
● هزینه ساخت آسانسور
هم اکنون هزینه رفتن به فضا مانع اصلی برای اکتشافات فضایی است. به گفته "مروین کلوم" آسانسور فضایی سد میان انسان و طالع فضایی اش را می شکند. در حال حاضر سفر با فضا پیما که تنها برای نظامیان و حکومتی ها میسر است بسیار هزینه می برد. بر این اساس مسافرت هر کیلو گرم وزن، ۲۰ هزار دلار هزینه در بر دارد و البته ارزانترین آن رفتن به مدار زمین، بر اساس هر کیلو گرم وزن، ۵ هزار دلار هزینه می تراشد. اما اگر آسانسور راه بیفتد و مدام در حال کار باشد آن وقت می توان هزینه هر کیلو گرم را تا ۱۰۰ دلار کاهش داد. کاوش و استخراج مواد گرانبها از فضا می تواند انگیزه خوبی برای سرمایه گذاران ایجاد کند که به گفته "مروین" هر چند این طرح رویایی است اما با ساخت آن همه چیز دیگر را در کنار خود می آورد.